Ibiza heeft meer dan 180 baaien en stranden: van langgerekte, brede zandstranden tot piepkleine, idyllische baaitjes met enkel rotsen en keien. De officiële stranden hebben allen een groot paneel bij de ingang, waarop je info vindt over het strand zoals de fauna en flora, of er een life guard aanwezig is, douches enz. Er staat ook een houten paaltje dat aangeeft hoeveel ligbedjes (‘hamacas’) en parasols ze mogen verhuren en de wettelijk opgelegde prijs hiervoor.
De wettelijk opgelegde prijs staat dus op dat houten paaltje, maar wanneer beach clubs bediening op het strand aanbieden, zijn deze niet van toepassing en hanteren ze hun eigen prijzen. Dit werkt namelijk met concessies, wanneer het ligbed op het terrein van de verhuurder staat, valt het niet onder een concessie en is de prijs dus vrij te bepalen. Daarnaast heb je soms ook de zogehete minimum spend: dat wil zeggen dat je het strandbedje niet moet betalen op voorwaarde dat je voor een minimumbedrag aan food & drinks consumeert. Installeer je dus nooit zomaar op een bedje, vraag vooraf de prijs aan de staff!
Vaak zijn de ligbedjes die het dichtst tegen de zee staan bv. duurder dan de bedjes die achteraan staan. Dubbele ligbedjes of van die Balinese ligbedden zijn ook duurder. Ook een handdoek of de huur van een parasol kost je extra. De prijzen voor een bedje kunnen oplopen van 5eur tot 150eur (of zelfs meer) voor een (luxe)bedje. Dat is niet ‘eigen aan Ibiza’ ofzo, het is gelijkaardig in Marbella, Tululm, Mykonos of andere populaire vakantieoorden.
Vergeet niet: je bent nooit verplicht om een strandbedje te huren: je mag altijd, op ieder strand, gewoon je handdoek uitgooien en zelf eten of drinken meenemen, dat kan men je nooit verbieden. De zones voor de ligbedjes zijn doorgaans duidelijk afgebakend met een soort lint.
(tekst gaat verder onder de foto’s)
Vraag wanneer je een strandbedje huurt, altijd het ticketje als bewijs en bewaar dit. Ook voor het huren van een parasol moet je een bonnetje krijgen. Het is niet de eerste keer dat iemand van het personeel me aanspreekt bij het verlaten van het strand, dat er nog afgerekend moet worden, terwijl ik al betaald had… Maar laat dit je vooral niet afschrikken: er zijn gelukkig ook nog een heleboel kleine baaitjes met authentieke chiringuito’s waar je slechts 8eur voor een ligbedje neertelt en ze van ‘minimum spend’ nog nooit gehoord hebben…
TIP: Neem altijd voldoende cash mee als je naar het strand gaat, je kan niet overal met je bankkaart betalen, zeker bij de wat kleinere strandbarretjes is die optie er vaak niet.
Ligbedjes reserveren op Ibiza
Je kan bij de meeste, grote beach clubs ligbedjes reserveren, zo ben je zeker van een plekje: dit is voornamelijk aan te raden tijdens de maanden juli en augustus. Het is ook handig als je met een grotere groep bent: zo ben je zeker dat je allemaal bij elkaar kan liggen.
Reserveren doe je best telefonisch of indien mogelijk online. Wil je ook lunchen? Reserveer dan je ligbedjes en meteen een tafeltje voor lunch. Je kan ook lunchen aan je ligbedje, al vind ik dat persoonlijk erg onhandig, ik eet liever zittend aan een tafel. Je hebt dan dus 2 aparte reservaties nodig.
Sommige beach clubs, zoals CBBC bijvoorbeeld, hebben verschillende zone’s met verschillende formule’s. Sommige beach clubs vragen om een voorschot of je creditcardgegevens om de reservatie te bevestigen. Bij sommige strandbars (zoals oa. Sa Trinxa) is reservatie niét mogelijk: first come, first served!
(tekst gaat verder onder de foto’s)
Tot slot
Alle stranden op Ibiza (en in Spanje) zijn openbaar: de Spaanse wet zegt dat er altijd een publieke toegangsweg (hoe smal ook) moet zijn om tot aan het strand te raken. Al moet je die toegangswegjes soms écht zoeken, zeker bij de kleinere, wat minder bekende stranden. Dat kom doordat er vroeger in het wilde weg werd gebouwd, en iedere villa-eigenaar met goed gevulde portefeuille zich een stukje strand wou toe-eigenen en de toegang voor anderen liefst zoveel mogelijk wou beperken.
Je moet maar eens een boottochtje maken langs de kust van Ibiza: het zal je opvallen hoeveel van die villa’s aan de kust die hun eigen steigers en trappen bouwen tot aan het strand, wat helemaal niet legaal is. Of ze bouwden destijds hun mansion op zo’n manier dat de baai of het strand nog amper toegankelijk is voor anderen. It ain’t all peace and love…
